واکاوي مفهوم زيبايي در فضاي شهري
محورهای موضوعی :
مليحه ايزدي
1
مهسا اکرمي
2
(دانشجوي کارشناسي ارشد جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری(آمايش شهری)، دانشگاه اصفهان)
کلید واژه:
چکیده مقاله :
نظام شهري براي زيبايي جايگاه ويژه‌اي را تبيين نموده است. در عصر حاضر، دامنه شهر و شهرنشيني همه بخش‌هاي اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و کالبدي را در برگرفته است. اعم از آنکه اصولاً فضاي شهري را فضايي با تناسبات زيبايي‌شناسانه تلقي کنيم، يا اينکه عوامل ديگري را در تعريف فضاي شهري دخيل بدانيم، نفس زيبا بودن يک فضاي شهري(همانند هر فضا و هر اثر انساني ديگر) واجد اهميت درخور توجهي است. بر اين اساس فرض اين است که برنامه‌ريزي شهري جايگاه ويژه‌اي را براي زيبايي در شهر مدنظر قرار داده است. بر اين اساس، پرسش اين است که زيبايي در تفکر حاکم بر مکتب شهرسازي و برنامه‌ريزي شهري چه جايگاهي دارد؟ در برنامه‌ريزي شهري، محوريت شهر به پديد آورنده آن يعني انسان و ساکنان آن تعريف شده و در نخستين گام براي تعريف شهر از ساير مکان‌هاي جمعيتي به عوامل اجتماعي مانند امنيت، رفاه و فراواني و از منظر کالبدي عواملي مانند نظم، زيبايي، تقارن، تباين و استحکام توجه کرده است. روش تحقيق اين مطالعه از نوع توصيفي و به صورت کتابخانه‌اي است. در نهايت تحقيق حاضر به بررسي مفاهيم زيبايي از ديدگاه‌هاي مختلف و جايگاه آن در قرآن، اهميت زيبايي در نظام شهري و بهره‌گيري از آن به عنوان يک هدف مهم در شهرسازي و برنامه‌ريزي شهري مي‌پردازد.